Historia parafii.

 30 lat historii naszej parafii

Wstęp

Początki obecnemu miastu Legionowu dała niewielka osada, powstała w latach siedemdziesiątych XIX wieku, jako zaplecze dla rosyjskich koszar wojskowych. W roku 1918, odzyskania przez Polskę niepodległości, osada i koszary stały się głównym miejscem organizacji Legionów a następnie Wojska Polskiego.

Stąd w 1919 roku nadano jej nazwę Legionowo. Okres dwudziestolecia międzywojennego to czas wielkiego rozkwitu miejscowości. Zaistniała zatem potrzeba otoczenia opieką duchową mieszkańców szybko rozwijającego się miasta.

Pierwszy kościół w Legionowie został wybudowany w 1931 roku, a w 1933 erygowano pierwszą parafię p.w. św. Jana Kantego. Do tego momentu część miejscowości należała do parafii Chotomów, a część do parafii Jabłonna.

Kolejny etap dynamicznego rozwoju miasta, którym Legionowo stało się w 1952 roku, rozpoczął się w latach siedemdziesiątych. Powstały dwa ogromne osiedla „Jagiellońska” i „Sobieskiego”, a samo miasto stało się „sypialnią” Warszawy.

Budowa kościoła

W maju 1989 – roku Kongresu Eucharystycznego – w czasie mszy św. celebrowanej przy kapliczce Matki Boskiej Niepokalanej u zbiegu ulic Sobieskiego i Piłsudskiego, ks. bp Marian Duś wyraził pragnienie, aby dla upamiętnienia Kongresu Eucharystycznego, zbudować kościół i stworzyć parafię pod wezwaniem Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa. Tego samego roku prezydent Warszawy wyraził zgodę na budowę świątyni, a Kardynał Józef Glemp wyznaczył do tego zadania ks. Zygmunta Podstawkę, który w latach osiemdziesiątych pełnił posługę kapłańską, jako wikariusz w parafii św. Jana Kantego. W czerwcu 1989 roku, korzystając z gościny parafii Jabłonna, tymczasowo tam zamieszkał. Rada Miasta, która początkowo była niechętna temu projektowi, ostatecznie wyraziła zgodę na przekazanie działki porośniętej sosnowym zagajnikiem przy ul. Piłsudskiego. Niewątpliwy wpływ na zmianę jej decyzji miało referendum wśród mieszkańców osiedli „Jagiellońska” i „Sobieskiego”, przeprowadzone wiosną 1990 roku z inicjatywy ks. Podstawki. Około 10 tysięcy osób wyraziło pragnienie, aby w tym właśnie miejscu powstał kościół dla nowo organizującej się parafii. 28 kwietnia 1990 roku na placu poświęconym przez biskupa Mariana Dusia ustawiono krzyż i ołtarz polowy przy którym, do czasu wybudowania tymczasowej kaplicy, sprawowano eucharystię i gromadziła się miejscowa wspólnota parafialna. Budowa kaplicy rozpoczęła się niemal natychmiast po poświęceniu placu. Zakończyła się w niecałe pół roku po rozpoczęciu. Część materiału przekazała parafia Puchały z diecezji łomżyńskiej. W święto Matki Boskiej Różańcowej – 7 października 1990 roku – podobnie jak plac, poświęcił ją bp Marian Duś. Służyła parafii przez 9 lat. Do kaplicy dobudowano niewielkie mieszkanie dla proboszcza. Wikariusze zaś początkowo mieszkali w wynajętych w blokach mieszkaniach. Kilka miesięcy później, dekretem metropolity warszawskiego prymasa Polski kardynała Józefa Glempa wydanym 7 lutego 1991 roku, została ustanowiona parafia Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, a ks. Zygmunt Podstawka został jej pierwszym proboszczem. Wiosną 1991 roku rozpoczęto budowę kościoła i domu parafialnego. Ludzie sami zadecydowali o wyglądzie, sylwetce i stylu architektonicznym przyszłej świątyni. Projektanci kościoła, profesorowie Politechniki Warszawskiej Andrzej Buchner, Witold Mieszkowski i Andrzej Żurawski, zaproponowali aby świątynia nawiązywała do stylu zwanego neogotykiem nadwiślańskim. Była to odpowiedź na życzenie parafian, żeby budowany kościół nawiązywał wyglądem i stylem do starszych świątyń. Budowa kościoła była możliwa dzięki wielkiej ofiarności parafian i życzliwości wykonawców (niektórzy czekali na wynagrodzenie za pracę przy budowie nawet po pół roku). Wiele prac przy budowie wykonano społecznie. Grupa kilkunastu parafian przez kilka lat, po zakończeniu pracy zawodowej, pracowała przy budowie kościoła. Dzięki ich pracy koszty budowy były dużo mniejsze. Kamień węgielny, który 14 września 1994 roku wmurował biskup warszawsko-praski Kazimierz Romaniuk, pochodzi z bazyliki w Orvieto we Włoszech, sławnej z cudu eucharystycznego (XIII wiek). Rok później została ukończona plebania. We wspomnienie św. Józefa robotnika, 1 maja 1999 roku, kościół poświecił ordynariusz diecezji warszawsko-praskiej bp Kazimierz Romaniuk. Sześć lat później – 29 maja 2005 roku – abp Sławoj Leszek Głódź, drugi ordynariusz diecezji warszawsko-praskiej dokonał konsekracji kościoła, namaszczając ołtarz i mury świątyni w czterech miejscach. Na znak tego namaszczenia na ścianach kościoła wmurowuje się tzw. zacheuszki czyli płytki ze znakiem krzyża.

Wnętrze kościoła

ołtarz główny
Wnętrze świątyni – ołtarz główny, ambonka, chrzcielnica, posadzka – jest autorstwa pana Wagnera, architekta z Warszawy. Zostały one wykonane przez włoską firmę Luigi Antolini z Werony.
Ołtarz boczny
Na głównej ścianie prezbiterium znajduje się scena Ostatniej Wieczerzy, autorstwa tarnowskich plastyków – Bogdana Drwala i Światosława Karwata. Pan Jezus w ornacie jest otoczony przez apostołów trzymających chleby, dzbany z winem i kielichy. Mozaika została zainstalowana w maju 2005 roku. Wcześniej, w 2003 roku ci sami artyści wykonali boczny ołtarz Miłosierdzia Bożego, w którego centrum znajduje się obraz Jezu ufam Tobie. Po bokach umieszczono mozaiki inspirowane biblijnym przesłaniem o Bożym Miłosierdziu. Po lewej stronie Pan Jezus – Dobry Pasterz trzyma na ramionach zagubioną owieczkę. Jej duchowy sens tłumaczy scena po prawej stronie, która przedstawia Pana Jezusa pochylającego się nad człowiekiem i okrywającego go swoją szatą. Jest to, można rzec, parafraza przypowieści o marnotrawnym synu, gdzie ojciec pochyla się nad swym dzieckiem i przyodziewa w swoją szatę, symbol przywróconej mu synowskiej godności. Obok tego ołtarza ustawiona jest chrzcielnica na tle mozaiki ukazującej chrzest Pana Jezusa w Jordanie (ikonografia). Po prawej stronie natomiast znajduje się kaplica Matki Boskiej z obrazem przedstawiającym wniebowzięcie Maryi  (ikonografia) w asyście aniołów. Obok znajduje się boczny ołtarz Matki Boskiej Częstochowskiej. Jej wizerunek towarzyszył wspólnocie parafialnej od samego początku. Najpierw umieszczony pod krzyżem przy ołtarzu polowym, a następnie został przeniesiony do tymczasowej kaplicy. W oknach kościoła umieszczony witraże przedstawiające symbole: eucharystyczne, Ducha Świętego i Roku Jubileuszowego 2000. Witraże nad chórem nawiązują do obrazu krzewu gorejącego, w którym Bóg ukazał się Mojżeszowi. W tympanonach nad bocznymi wejściami do kościoła znajdują się przedstawienia: od strony parku Jana Pawła II, a nad drzwiami do Kaplicy Matki Bożej, Prymasa Tysiąclecia, kardynała Stefana Wyszyńskiego na tle Jasnej Góry. Witraże wykonała firma Godlewscy z Ciechanowca. W dzwonnicy zawieszone są trzy dzwony fundacji parafii: Matka Boska Fatimska, św. Kazimierz i św. Zygmunt.